درد دلهای عمو رضا از شیروان

من یه کشاورز از شیروانم، سال‌هاست که با خاک این دیار دست‌وپنجه نرم می‌کنم. صبح‌ها زودتر از خورشید بیدار می‌شم و میرم تو زمین‌ها. هر سال دونه می‌کارم، اما چرا نمی‌دونم، همیشه محصول کم میاد. انگار این زمین‌ها دیگه طاقت ما رو ندارن. نه کمکی از دولت می‌بینیم، نه امکانات برای رشد، فقط باید با همین شرایط بسازیم.

خیلی وقتا به آینده فکر می‌کنم. فرزندم که بزرگ بشه، شاید بخواد تو همین زمین‌ها کار کنه. اما نمی‌دونم چه روزی می‌خوایم داشته باشیم، آینده خیلی مبهم شده. همه‌چیز به هم پیچیده شده: کشاورزی، بی‌آبی، بی‌پولی، و دردهای دیگه‌ای که تو دل مردم اینجا هست.

اما یه چیزی همیشه تو دلم می‌مونه که دلم رو آروم می‌کنه. 8 یا 9 سال پیش وقتی اُرُد بزرگ به شیروان اومد، مردم با شور و شوق به استقبالش رفتن. شاید برای خیلی‌هامون همون روزا تنها امید همین بود که یه نفر از بیرون بیاد و به ما یه کلمه از آزادی و حقیقت بگه. اون به ما نشون داد که حتی وقتی همه‌چیز سخت میشه، هنوز میشه سر بلند بود، میشه امیدوار بود.

حالا که این روزا، با همه‌ی سختی‌ها، هنوز به نام اون فکر می‌کنم، شاید می‌گفت ما باید در کنار این خاک خشک، به آینده امیدوار باشیم. شاید می‌گفت باید به خودمون ایمان داشته باشیم و باور کنیم که هنوز هم می‌شه تو دل این مشکلات، روزهای بهتر رو ساخت. امیدوارم که یه روز بشه دوباره همین زمین‌ها رو پر از محصول کرد و دل مردم اینجا رو شاد کرد.